Actuele systemen voor het verzekeren van personenwagens in België

Abstract

In deze thesis wordt dieper ingegaan op de verplichte burgerrechtelijke aansprakelijkheidsverzekering inzake motorrijtuigen die recentelijk is aangepast door het wegvallen van het verplicht karakter van het bonus-malussysteem. Om een duidelijk beeld te krijgen over de huidige wetgeving wordt gestart met een literatuurstudie met betrekking tot de verzekeringswetgeving. In een eerste onderdeel wordt de definitie van een verzekering geformuleerd, hoe een verzekering tot stand komt en tevens wordt er uitleg verstrekt over de verschillende soorten van verzekeringen. Dit onderdeel wordt gestoeld op de wet van 25 juni 1992 op de landverzekeringsovereenkomst. Daarna wordt er dieper ingegaan op de schadeverzekeringen die vallen onder titel II van deze wet, welke ondermeer de aansprakelijkheidsverzekeringen bevat. Tot slot van de literatuurstudie wordt de verplichte verzekering burgerrechtelijke aansprakelijkheid motorrijtuigen bestudeerd die ressorteert onder de wet van 21 november 1989. Onder druk van de Europese Commissie is het verplichte karakter van het bonusmalussysteem sinds 1 januari 2004 volledig afgeschaft en kunnen de verzekeringsondernemers zelf beslissen hoe men de premie voor de burgerrechtelijke aansprakelijkheid motorrijtuigen bepaalt. In het tweede deel van deze thesis wordt eerst het oude bonus-malussysteem besproken en vervolgens worden de huidige systemen voor het verzekeren van de B.A. motorrijtuigen geanalyseerd. Door middel van interviews met ervaringsdeskundigen, zijnde vertegenwoordigers van verzekeringsondernemingen en onderzoek op het Internet, werden de systemen van DVV, Ethias, Dexia en KBC uitgebreid onderzocht. Uit deze studie blijkt dat het bonus-malussysteem in België anno 2006 blijft voortbestaan, weliswaar zonder het verplichte karakter ervan. Alle onderzochte verzekeringsondernemingen, behalve KBC, blijven trouw aan het oude bonusmalussysteem, mits enkele kleine aanpassingen zoals het wijzigen van de tariefpercentages overeenstemmend met een bonus-malusgraad of het invoeren van enkele negatieve graden. KBC echter is onzes inziens de enige onderneming die met een totaal vernieuwd bonus-malussysteem op de markt is gekomen door het systeem op te - ii - splitsen in 3 klassen en het aantal graden te verminderen tot 18 (van graad ‘0’ tot en met ‘17’). Verder in dit werk wordt de vraag onderzocht of het verplichte bonus-malussysteem in België terug dient ingevoerd te worden, aangezien het Europees Hof van Justitie de afschaffing van het verplichte bonus-malussysteem in Frankrijk en Luxemburg heeft kunnen voorkomen. Het bonus-malussysteem laat de verzekeringsmaatschappijen toe om in alle vrijheid de hoogte van de basispremie vast te stellen en druist bijgevolg niet in tegen de tariefvrijheid die bepaald wordt in richtlijn 92/49/EEG van de Raad van 18 juni 1992. Over de herinvoering van het systeem zijn de meningen verdeeld. Door de eventuele herinvoering zal het verzekeringslandschap in ieder geval wel overzichtelijker worden voor de consument, maar dit is dan ook het enige argument om deze verplichting opnieuw in te voeren. Tot slot werden nog enkele simulaties uitgewerkt om de andere segmentatiecriteria zoals woonplaats, leeftijd en geslacht te onderzoeken. Hieruit blijkt dat deze een erg belangrijk aandeel hebben met betrekking tot de hoogte van de verzekeringspremie. Door slechts één criterium te wijzigen kan de premie met bijna 50 percent stijgen, wat toch verrassend veel is.