Correctiemechanismen op de absolute verjaringstermijn inzake de buitencontractuele aansprakelijkheid

Abstract

Naar aanleiding van het eerste asbestvonnis is de problematiek van het verstrijken van de absolute verjaringstermijn inzake buitencontractuele schadevorderingen omtrent de sluipende en verborgen schade naar voor getreden. Dit onderzoek spitst zich toe op het vinden van correctiemechanismen om de gevolgen van de toepassing van de absolute verjaringstermijn te doorbreken. Uit het onderzoek blijkt dat de benadering van de absolute verjaringstermijn stuit op een aanvoelen van onredelijkheid en onbillijkheid in omstandigheden waarbij het slachtoffer pas kennis krijgt van de schade na het verstrijken van de verjaringstermijnen. De Nederlandse wetgever en rechtspraak hebben dit op een correcte en menselijke wijze ingeschat en aangepakt. De Belgische wetgever zal nog een inspanning moeten leveren. De lagere rechtsmacht heeft de stap naar de redelijkheid en billijkheid gezet via de toepassing van het verbod op rechtsmisbruik en bedrog. Het EHRM biedt waarborgen via artikel 6.1 EVRM.