De Europese handel in emissierechten post 2012, met een bijzondere focus op (de uitbreiding van) het toepassingsgebied

Abstract

Teneinde de door de mens veroorzaakte klimaatverandering te voorkomen, dient de uitstoot van de totale hoeveelheid broeikasgassen verminderd te worden. Het is wenselijk dat de milieukost die de reductie van emissies teweegbrengt, gedragen wordt door de vervuiler zelf.

Om emissiereducties op een efficiënte wijze te reduceren is er op Europees niveau gekozen voor een emissiehandelsysteem, het zogenaamde EU ETS. Sinds 2005 dienen exploitanten van vervuilende activiteiten dewelke onder dit systeem vallen over emissierechten te beschikken. Milieuvriendelijke installaties met een beperkte uitstoot kunnen hun teveel aan emissierechten te gelde maken door ze te verhandelen op de koolstofmarkt.

Uit de eerste twee handelsfases van het EU ETS is gebleken het ondernemingen onvoldoende prikkelt om te investeren in milieuvriendelijke technologieën. Enerzijds is dit te wijten aan de lage koolstofprijs die investeerders te weinig aanspoort om dergelijke investeren te doen. Anderzijds draagt het beperkte toepassingsgebied van het EU ETS bij tot een verschillende behandeling van sectoren, hetgeen de concurrentiepositie van Europese ondernemingen ongunstig beïnvloedt.

Bij de invoering van de derde handelsfase in 2013, zijn verregaande harmoniserende maatregelen doorgevoerd om de reeds bestaande gebreken te verhelpen. In deze masterscriptie komen de wijzigingen systematisch aanbod en wordt de impact ervan op de reeds bestaande gebreken van het systeem onderzocht.