Werknemersflexibiliteit in een Dual-Resource Constrained productiesysteem: een simulatie - optimalisatie kader

Abstract

Dual Resource Constrained (DRC) systemen voorzien dat werknemers kunnen getransfereerd worden naar machines waar op dat moment arbeid vereist is. DRC-systemen kennen vijf dimensies (vrijgave van taken, werknemersflexibiliteit, toewijzingsregels, transferkosten en wachtrijtheorieën) waarop beslissingen binnen een onderneming met DRC-systemen gebaseerd zijn. Daarbij ligt de focus in deze masterproef op de verduidelijking van flexibiliteit en toewijzingsregels. De voordelen van het implementeren van een DRC-systeem zijn groter dan de nadelen ervan. Beide worden in deze masterproef besproken. Een productiesysteem waarbij verschillende DRC-systemen worden uitgetest, wordt daarna gesimuleerd om de theoretische bevindingen toe te passen. Elk alternatief scenario weerspiegelt een mogelijk DRC-systeem. In ieder scenario hebben werknemers een specifieke flexibiliteit. Het scenario met een werknemersflexibiliteit van gemiddeld 1,67 wordt aangeduid als het voordeligste scenario voor het onderzochte productieproces. Hier hebben niet alle werknemers dezelfde flexibiliteit. Vier werknemers kunnen elk aan de slag in twee verschillende werkstations. Ze hebben daardoor alle vier een flexibiliteit van twee. De andere twee werknemers kunnen elk daarentegen slechts aan de slag in één werkstation. Het scenario heeft een zeer lage doorlooptijd, bevat voldoende flexibiliteit om onregelmatigheden op te vangen en leidt tot de laagste bijkomende kosten voor de organisatie van cross-training.