Depositogarantie: naar een pan-Europees systeem?

Abstract

Samenvatting De onderzoeksvraag van deze masterscriptie luidt als volgt, 'Depositogarantie: naar een pan-Europees systeem?'. Om deze vraag te kunnen beantwoorden is het noodzakelijk om het begrip depositogarantie te kaderen en de historische evolutie te overlopen. Depositogarantie in se betreft het waarborgen van deposito's aan deposanten wanneer er zich bij hun kredietinstelling een deficiëntie voordoet en deze bijgevolg hun verplichtingen niet meer kunnen nakomen. Reeds voor de financiële crisis van 2007-2008 was er voorzien in een beschermingsregeling door middel van richtlijn 94/19/EG. Aangezien een vergaande harmonisatie niet aan de orde was in deze richtlijn en er enkel voorzien werd in een algemene minimumgarantie van 20.000 euro, was deze richtlijn niet tegen de financiële crisis opgewassen. Het deposantenvertrouwen liep een grote deuk op met alle mogelijke gevolgen van dien (denk aan het faillissement van internetbank Icesave en de bankrun op Northern Rock). Aangezien de crisissfeer de financiële stabiliteit aan het wankelen bracht, moest er zeer snel ingegrepen worden. Er werd een crisisrichtllijn (richtlijn 2009/49/EG) uitgevaardigd die inspeelde op aspecten die relatief snel konden worden gewijzigd. Met deze regeling werd het minimumniveau gefaseerd opgetrokken tot een maximumniveau van 100.000 euro. Daarnaast werd de uitbetalingstermijn verkort tot 10 werkdagen en werd de medeverzekeringsoptie afgeschaft, aan deze richtlijn werd echter de intentie gekoppeld om de regeling verder uit te diepen en te harmoniser