De bevoegdheid van de Raad van State om schadevergoedingen toe te kennen

Abstract

De Raad van State had geen rechtsmacht om uitspraak te doen over de vorderingen tot vergoeding van de schade die men lijdt ingevolge een onregelmatige overheidshandeling. De vorderingen tot schadevergoeding uit onrechtmatige daad hebben steeds betrekking op burgerlijke rechten waarvoor enkel de gewone hoven en rechtbanken bevoegd waren. Met de zesde staatshervorming is hier verandering in gekomen. Dankzij de herziening van artikel 144 van de Grondwet werd aan de Raad van State of de federale administratieve rechtscolleges de machtiging verleent om te beslissen over de burgerrechtelijke gevolgen van hun beslissingen. De wetgever deinsde niet terug om een artikel hieromtrent te introduceren, waardoor artikel 11bis RvS-Wet in het leven werd geroepen. Dit artikel voorziet in de mogelijkheid voor de verzoekende partij, die de nietigverklaring vordert van een bestuurshandeling of van een stilzwijgende beslissing in de zin van artikel 14 § 3 RvS-Wet, om aan de Raad van State te vragen bij arrest een schadevergoeding tot herstel toe te kennen lastens de betrokken overheid. Deze scriptie handelt over de rol van de Raad van State in kader van het vergoedingscontentieux. De aandacht wordt gevestigd op de recente evolutie dat werd teweeggebracht door de invoering van de nieuwe herstelbevoegdheid (artikel 11bis RvS-Wet) van de Raad van State. Eerst en vooral wordt er een blik geworpen op de rechtsmachtverdeling tussen de Raad van State en de gewone hoven en rechtbanken van vóór de zesde staathervorming. Daarna wordt de aandacht gevesti