Schemes of Arrangement in het Europees Internationaal privaatrecht: Brussel I, Rome I en de insolventieverordening.

Abstract

Het voorbije decennium is een tendens zichtbaar waarbij vennootschappen buiten het Verenigd Koninkrijk gebruik (willen) maken van de Engelse Schemes of Arrangement om een insolventie af te wenden door hun schulden te herstructureren. Dit werk beschrijft hoe deze schemes functioneren in het Europees internationaal privaatrecht. Hierbij gaat de focus uit naar de zogenaamde creditor schemes en er wordt bijgevolg geen aandacht besteedt aan de overige vormen. Zowel de bevoegdheid van de Engelse rechtbanken om een scheme t.a.v. een buitenlandse vennootschap te sanctioneren als de latere erkenning en tenuitvoerlegging ervan in andere Lidstaten worden besproken en dit in het licht van de Insolventieverordening, de Brussel I(bis)-Verordening en de Rome I-Verordening. Het onderzoek is gebaseerd op rechtsleer en rechtspraak, dit laatste hoofdzakelijk van het Europees Hof van Justitie, de Engelse rechtbanken en enkele Duitse vonnissen en arresten. De hoofdconclusie die kan worden getrokken uit het onderzoek is dat er rechtsonzekerheid bestaat m.b.t. deze materie, maar dit neemt niet weg dat er argumenten kunnen gegeven worden inzake de manier waarop men met de problematische aspecten kan omgaan. Hiermee tracht dit werk een effectieve bijdrage te doen in het academisch debat aangaande dit onderwerp en zo enkele knelpunten te verhelpen. Hiervoor worden aan het einde van het werk enkele suggesties gedaan inzake mogelijke manieren van harmonisatie.