Third-Party Ownership in de voetbalwereld, in het licht van het vrij verkeer van werknemers.

Abstract

TPO maakte het de investeerder mogelijk om door middel van bepaalde clausules en zelfs buiten het contract om druk uit te oefenen op de club om een transfer te forceren teneinde zijn investering te valoriseren. Dit had een nefaste impact op het recht van het vrij verkeer van werknemers van de speler. Ook bestond er een discrepantie tussen competities die wél maatregelen hadden uitgevaardigd en competities die dit niet hadden gedaan. In de analyse van de situatie waarbij de Engelsen een maatregel hadden genomen waarbij spelers onder TPO niet gecontracteerd mochten worden door Engelse clubs, was een non-discriminatoire maatregel die de markttoegang belemmerde aan de orde. Het besluit hier was dat de maatregel geen schending van het vrij verkeer uitmaakte omdat de nagestreefde doelstellingen van de sportfederatie een legitiem doel waren in het kader van de sport. Bij de tweede analyse zorgde de uitoefening van het fundamenteel recht van contractuele vrijheid van de investeerder indirect voor een beperking op het vrij verkeer van werknemers aangezien de investeerder mee kon beslissen over de toekomst van de speler. Hier moest dus een evenwicht gezocht worden tussen enerzijds een fundamenteel recht en anderzijds een fundamentele vrijheid. Uit de analyse bleek dat de wijze van uitoefening van contractuele vrijheid een te grote beperking op het vrij verkeer van werknemers inhield. De algemene conclusie is dat de beste oplossing uiteindelijk het compleet verbod op TPO is.