Chronotrope incompetentie in type 2 diabetes: prevalentie, etiologie en impact van revalidatie.

Abstract

Doel: T2DM wordt vaak geassocieerd met chronotrope incompetentie (CI). Het doel van deze studie is om op grote schaal de prevalentie van CI in T2DM na te gaan, alsook het effect van een revalidatieprogramma op CI te onderzoeken. Bovendien werd ook gekeken of dit effect geassocieerd zou kunnen zijn met een twee-jaars prognose.

Methode: Dit retrospectief onderzoek is verlopen in twee fasen. In fase 1 werden verschillende parameters vergeleken tussen een interventiegroep (T2DM) en gezonde controles. In fase 2 werd gekeken naar het effect van training in de T2DM groep. Proefpersonen werden verzameld via databanken met maximale inspanningsproeven. CI werd gedefinieerd als de onmogelijkheid om een maximale chronotrope respons index (maxCRI) > 0,80 te bereiken tijdens een maximale inspanningstest. Bij inname van '-blokkers werd dit verlaagd naar maxCRI > 0,62.

Resultaten: Predictoren van CI zijn: VO2 piek, inname van '-blokker en/of bloedverdunner, geslacht, gewicht, RQpiek, leeftijd. Correlatie tussen CI en mortaliteit/prognose was niet significant. 'VO2 piek, 'HRrust,- RQpiek, HRpiek voor interventie, aantal sessies en BMI deden HRpiek toenemen na training.

Conclusie: Uit deze studie blijkt dat het hebben van T2DM geen predictor is van de chronotrope respons. Inspanningstolerantie, geslacht, inname '-blokkers en bloedverdunners, gewicht en leeftijd lijken dit wel te zijn. Fysieke training heeft een positief effect op CI, maar heeft geen invloed op de prognose in deze studie.