Het klinisch effect van trainingsmodaliteiten bij revalidatie van COPD op de oefentolerantie, gezondheidsgerelateerde levenskwaliteit en éénseconde waarde

Abstract

Chronisch obstructieve pulmonaire aandoening (COPD) is één van de belangrijkste oorzaken van chronische morbiditeit en mortaliteit. Hoewel revalidatie belangrijk is in de behandeling van COPD, is de impact van trainingsmodaliteiten op oefentolerantie (uithoudingsvermogen en spierkracht), gezondheidsgerelateerde levenskwaliteit (HRQOL) en éénseconde waarde (FEV1) onzeker. De gekozen trainingsmodaliteiten in de revalidatie van COPD-patiënten moet gekozen worden a.d.h.v. gewenste doelstelling(en). Type oefening (uithoudings-, kracht- of combinatietraining) blijkt geen verschil in effect te hebben op HRQOL, FEV1, wandelcapaciteit en spierkracht. Continu training heeft een groter klinisch effect voor HRQOL en werkbelasting, intervaltraining bij FEV1 en wandelcapaciteit. Hoog-intens trainen (> 75%) heeft een groter klinisch effect voor wandelcapaciteit en dyspneu, terwijl laag-intens (40%) trainen bij werkbelasting. Het programmaduur moet minstens 18 maanden duren. Graag hadden we het effect van de trainingsmodaliteiten op de beschreven parameters bij revalidatie van COPD nagegaan. Dit bleek echter niet mogelijk te ReGo met als gevolg een veranderde onderzoeksdoelstelling: Wat is de insulinegevoeligheid bij COPD-patiënten en de relatie tussen insulinegevoeligheid en oefentolerantie, VO2-kinetiek, metabole flexibiliteit, longfunctie en lichaamssamenstelling? COPD-patiënten vertonen vaak glucose intolerantie, daarom veronderstellen we dat ze insulineresistentie ontwikkelen. De oorzaak van insulineresistentie bij COPD is ongekend.