Collectief overleg bij de autonome overheidsbedrijven: een werkbaar model?

Abstract

De wet van 21 maart 1991 voorzag in een nieuw collectief overlegmodel dat als een 'derde weg' tussen de CAO-Wet en de Wet Vakbondsstatuut loopt. Het essentiële verschil tussen het overlegsysteem in de publieke sector en bij de autonome overheidsbedrijven heeft te maken met de juridische afdwingbaarheid van de gesloten akkoorden. Het protocol dat gesloten wordt in de publieke sector is juridisch niet afdwingbaar. De raad van bestuur daarentegen, is gebonden door het bindend advies van het betrokken paritair comité, indien dat advies wordt aangenomen met een tweederdemeerderheid. Dit heeft tot gevolg dat het eenzijdig wijzigen van de rechtspositie doorbroken wordt bij de autonome overheidsbedrijven. Uit de rechtspraakanalyse is gebleken dat met betrekking tot het contractueel personeel steeds voorrang gegeven moet worden aan de verbindende kracht van de overeenkomst. Wijzigingen aan de rechtspositieregeling werken dus niet automatisch door in de individuele arbeidsovereenkomst. Bovendien vindt de wettelijke conversie, dat voortvloeit uit de CAO-Wet, geen toepassing in de publieke sector. Dit beperkt de eenzijdige wijzigbaarheid van de overheid aanzienlijk. Ook in de Wet Autonome Overheidsbedrijven ontbreekt een soortgelijke bepaling als in de CAO-Wet. Op het einde van mijn masterthesis worden verscheidene voorstellen weergegeven om deze problematiek te verhelpen.