Het kartuizerklooster van Leuven: een klooster opnieuw als helend huis en veilig toevluchtsoord

Abstract

Deze masterproef vertrekt vanuit de problematiek rond de desinteresse omtrent kloosters en de opvang van niet-begeleide minderjarige vluchtelingen. In dit onderzoek heb ik mij gericht op de unieke typologie van kartuizerkloosters en op welke manier deze twee problematieken elkaar kunnen helpen. Daaruit volgt mijn onderzoeksvraag ‘Op welke manier kan een kartuizerklooster opnieuw haar taak als helend huis en veilig toevluchtsoord opnemen in functie van kwetsbare jongeren?’. Om dit te achterhalen heb ik mij zowel verdiept in de geschiedenis en de architecturale setting van kartuizerkloosters als in het huidige aanbod aan opvangcentra en waar deze jongeren nood aan hebben. Dit is mede tot stand gekomen door verschillende geschreven onderzoeken, studies en bezoeken aan de huidige opvangcentra. Via dit onderzoek wil ik voornamelijk andere architecten en interieurarchitecten op de hoogte stellen van de nood aan verandering voor de opvang van deze kwetsbare jongeren.

De resultaten van dit onderzoek zorgen voor een beter beeld van zowel de architecturale setting van kartuizerkloosters als van de opvanghuizen van niet-begeleide minderjarige vluchtelingen. De symboliek waaruit vroeger de architectuur van kartuizerkloosters is ontstaan, kan nog steeds worden toegepast bij hedendaagse maatschappelijke problematieken. Wegens de gelaagdheid van de architectuur, die vroeger ter dienst stond als bescherming voor de monniken, kan deze typologie opnieuw gebruikt worden ter bescherming van deze kwetsbare jongeren.