Een huis zonder beperking: Het wonen en welbevinden van personen met een dwarsleasie

Abstract

Dit onderzoek is gebaseerd op een eigen ervaring, namelijk het krijgen van een sportongeval waarbij ik tijdelijk minder mobiel werd. Hierdoor kwamen er plots enkele moeilijkheden, in verband met het wonen, naar boven. Dagdagelijkse dingen die voorheen vanzelfsprekend waren, werden plots zeer moeilijk of zelfs helemaal niet meer mogelijk. Door deze gebeurtenis vroeg ik me af hoe dit ervaren werd door mensen die een permanente dwarslaesie, door een ongeval, hebben opgelopen. Wanneer iemand dergelijk ongeval krijgt, is de woning waarin hij/zij woont dus vaak minder, of soms zelfs helemaal niet meer, toegankelijk of bruikbaar. Men beseft vaak dat deze nieuwe situatie andere wensen en noden met zich zal meebrengen op vlak van wonen. Uiteraard kunnen interieurarchitecten en architecten hiervoor een oplossing bieden. Door in te spelen op de nieuwe noden en wensen van deze personen kunnen zij ervoor zorgen dat deze personen zo lang en zo aangenaam mogelijk in hun eigen woning kunnen blijven wonen. Verder werd het me ook duidelijk dat mijn tijdelijke problemen ook op mentaal vlak meespeelden. Zo werd het plots afhankelijk zijn van anderen me vaak te veel. Ook hier was dit voor mij natuurlijk tijdelijk en stelde ik me de vraag hoe dit was voor personen die dit permanent bleven ervaren. In dit onderzoek wordt dan ook gekeken hoe interieurarchitecten kunnen bijdragen tot het welbevinden van deze personen.