De drijvers van patiënten om te procederen na een medisch incident

Abstract

Ondanks de wereldwijde aandacht voor patiëntveiligheid, komen medische incidenten nog steeds frequent voor. Deze medische incidenten kunnen aanzienlijke fysieke, morele en financiële gevolgen veroorzaken voor de patiënt (Institute of Medicine, 2000). Om slachtoffers van een medisch incident van een gepaste schadevergoeding te voorzien, zijn er diverse vervolgprocedures die geïnitieerd kunnen worden na het voordoen van een medisch incident, zoals het aanspannen van een rechtszaak (Brouwers, 2021). Er bestaan zowel drijvers, waaronder het verkrijgen van een schadevergoeding, als barrières, zoals de relatie met de zorgverstrekker, die patiënten al dan niet aanzetten om vervolgprocedures op te starten (Surbone & Rowe, 2015). Daarnaast bestaan er enkele factoren die een invloed hebben op keuze om vervolgprocedures te initiëren, waaronder de kenmerken van het medisch incident en de patiënt. Doordat er geen consensus bestaat in de literatuur over welke invloed deze kenmerken hebben, maken zorgverstrekkers hier zelf veronderstellingen over. Om hun aansprakelijkheidsrisico te verlagen en zo ook reputatieschade en morele schade te vermijden, weigeren zorgverstrekkers bepaalde bevolkingsgroepen te behandelen of stellen ze mogelijks defensieve handelingen (Fishbain, Bruns, Disorbio, & Lewis, 2008). Om meer duidelijkheid te scheppen voer ik onderzoek naar wat de intentie van patiënten bepaalt om vervolgprocedures te initiëren.