workshop en Lezing te Brugge

Abstract

In het verleden kon je makkelijk aan een familie zien dat ze in de rouw was. Rouwkledij werd gedragen, er werd een speciaal rouwservies gebruikt,… al die uiterlijke tekenen van rouw, gaven houvast en duiding en maakten het makkelijk(er) om in verbinding te treden, om te spreken over (gevoelens van) verlies. ‘Er hangt vaak een taboesfeer rond het spreken over een overledene, over verlies. Men is bang iets fout te zeggen, de achterblijver verdriet te doen. Terwijl je, wanneer alles achter de rug is en de eenzaamheid je overvalt, soms zoveel nood hebt aan gesprek.’