Weiterbauen en Palimpsest als ontwerpstrategie

Abstract

In deze thesis onderzoek ik het concept van ‘weiterbauen’ als ontwerpstrategie binnen adaptive reuse. ‘Weiterbauen’, een Duits begrip dat ‘verder bouwen’ betekent, refereert aan het voortbouwen op bestaande structuren en het continueren van cultuur. Deze benadering ziet gebouwen en omgevingen als nooit volledig af, waardoor verleden en toekomst in elkaar overlopen.

‘Weiterbauen’ is een cross-disciplinaire aanpak, die inspiratie put uit kunst, poëzie en filosofie. Het combineert wetenschappelijke methoden met intuïtieve en emotionele lezingen van erfgoed, waardoor verborgen kwaliteiten van gebouwen zichtbaar worden. Historische locaties verbinden het verleden met de toekomst, waardoor een levende geschiedenis ontstaat die voortdurend wordt herzien en vernieuwd.

Deze strategie ziet de hoogdagen van een gebouw niet alleen in het verleden, maar ook in de toekomst. Door bestaande structuren aan te passen en nieuwe betekenislagen toe te voegen, ontstaat een voortdurende dialoog tussen verleden en toekomst. ‘Weiterbauen’ is daarom een proces van herwaardering en creatie, waarin respect voor het verleden samengaat met een visie op toekomstige mogelijkheden.

Kortom, ‘Weiterbauen’ als ontwerpstrategie herdefinieert onze omgang met erfgoed door het verleden te eren en tegelijkertijd ruimte te laten voor innovatie en vernieuwing. Het biedt een boeiende en dynamische benadering van architectuur, waarin gebouwen nooit volledig af zijn, maar altijd openstaan voor nieuwe interpretaties en ontwikkelingen.