Wonen met zorgbehoevende Turkse ouderen: drie generaties onder één dak

Abstract

De vergrijzing van de Belgische samenleving resulteert in een toenemende diversiteit onder ouderen, waaronder een toenemend aantal Turkse migrantenouderen. Nu zij in hun latere levensjaren zitten, ervaren ze steeds meer belemmeringen in hun dagelijks leven, aangezien ze steeds afhankelijker worden en daardoor hun zorgbehoeften toenemen. Dit laatste leidt tot een groeiende vraag naar zorg van deze migrantenouderen.

Doordat Turkse ouderen er naar streven om zo lang mogelijk zelfstandig thuis te blijven wonen, richtten ze zich bij de vraag naar zorg vooral naar familieleden, buren of kennissen. De hulpverlening van professionele zorgvoorzieningen komt pas ter sprake vanaf het moment dat de informele hulp niet langer zou volstaan. Bovendien heerst er een negatieve perceptie over verzorgingshuizen, waarbij Turkse ouderen van mening zijn dat ze vooral bedoeld zijn voor ouderen zonder kinderen of voor ouderen die achtergelaten worden door hun kinderen.

Derhalve leidt de vergrijzing niet enkel tot zorgverwachtingen van Turkse migrantenouderen, maar resulteert dit ook in een toename van meergeneratiewoningen. Deze woningen zijn overigens niet de ideale woonsituatie, noch voor de ouderen, noch voor het gezin van het kind waarbij de oudere inwoont. Het doel van dit onderzoek is aldus na te gaan in welke mate ontwerpers aanpassingen kunnen doorvoeren in de meergeneratiewoningen en op welke wijze ze ruimtes kunnen ontwikkelen die ervoor zorgen dat de woningen voldoen aan de wensen en (zorg)behoeften van de ouderen.