Het adagium ‘beroepsmisdrijf sluit beroepsgeheim uit’, in het licht van artikel 6 en 8 EVRM

Abstract

Deze masterscriptie onderzoekt wat er gebeurt met het beroepsgeheim van advocaten en artsen wanneer zij zelf verdacht worden van een misdrijf in de uitoefening van hun beroep. Hoewel deze beroepsgroepen normaal gezien verplicht zijn vertrouwelijke informatie geheim te houden, geldt in België het adagium beroepsmisdrijf sluit beroepsgeheim uit. Dit betekent dat wie tijdens zijn beroepsuitoefening een strafbaar feit pleegt, zich niet meer op zijn beroepsgeheim mag beroepen om bijvoorbeeld een gerechtelijk onderzoek tegen te houden. Het onderzoek bestaat uit een analyse van de vraag of dit principe verenigbaar is met het recht op een eerlijk proces (artikel 6 EVRM) en het recht op privéleven en correspondentie (artikel 8 EVRM). Het beroepsgeheim speelt een sleutelrol in de vertrouwensrelatie tussen cliënt en advocaat of patiënt en arts. Wanneer mensen door angst voor openbaarmaking informatie achterhouden, kan dat de juridische verdediging of medische behandeling ernstig belemmeren. Vervolgens wordt de Belgische aanpak vergeleken met die van Nederland. In België bestaan wel enkele procedurele waarborgen. Het toezicht bij huiszoekingen is een van de belangrijkste waarborgen, maar deze is gebaseerd op gewoonte en niet wettelijk vastgelegd. Ook is het volgens de rechtsleer onduidelijk hoeveel bewijs nodig is om het beroepsgeheim opzij te schuiven. De rechtspraak vindt dat een vaag vermoeden volstaat, wat zorgt voor rechtsonzekerheid. In Nederland is de bescherming duidelijker geregeld. Zij maken een onderscheid in de ernst van de