De broedhoeve: ontwerpend onderzoek naar ruimtelijke principes die mens en landschap verbinden

Abstract

Sinds de komst van de mijnindustrie hebben zich in Genk diverse culturele gemeenschappen gevestigd. De mijnen zorgden voor een periode van sterke economische groei en trokken arbeiders aan uit heel Europa zoals Spanje, Griekenland, Turkije en Italië. Deze mijnwerkers woonden in de tuinwijken die in die tijd ontstonden, waar ondanks de culturele diversiteit toch een gemeenschapsgevoel leefde.

Na de sluiting van de mijnen viel niet alleen de economische basis weg, maar brokkelde ook het sociale weefsel af. Genk ontwikkelde zich tot een gezoneerde industriële stad, waardoor er ook op stedenbouwkundig niveau een gefragmenteerd weefsel ontstond. Het aanpakken van deze uitdagingen vereist niet alleen fysieke infrastructuur, zoals wegen en gebouwen, maar ook sociale infrastructuur: plekken die sociale interactie en gemeenschapsvorming bevorderen (Klinenberg, 2018). In de huidige context lijkt het gemeenschapsgevoel te zijn afgenomen, waardoor er een duidelijke nood is aan ruimtes die dit gevoel kunnen herstellen en versterken.

In mijn onderzoek richt ik mij op het concept van broedplekken en hoe deze kunnen bijdragen aan sociale cohesie en landschapsherstel. Centraal staat de onderzoeksvraag: Hoe kan een hoeve als broedplek bijdragen aan de interactie tussen mensen en tussen de mens en de natuur? Ik ga op zoek naar ontwerpstrategieën voor de ontwikkeling van een broedhoeve. Daarbij onderzoek ik welke factoren binnen een broedplek samenwerking en ontmoeting bevorderen, en hoe een voormalige industriële site herbestemd kan worde