Fibularisneuropathie ten gevolge van gewichtsverlies

Abstract

De nervus Fibularis is een zenuw van de onderste ledematen en zorgt voor de eversie van de enkel en voor de dorsiflexie van de enkel en voet. De N. Fibularis is een vertakking van de N. Ischiadicus en loopt via de popliteale fossa naar de fibulanek. Door zijn oppervlakkige ligging en zijn microscopische samenstelling is de zenuw op deze plaats erg gevoelig voor locale compressie waardoor de zenuw ingeklemd kan worden. Het verband tussen fibulaire inklemmingsneuropathie en gewichtsverlies werd reeds herkend in de jaren ’50, maar tot nog toe waren er weinig wetenschappelijke studies die dit verband konden aantonen. In onze studie werden echter 160 patiënten, die een chirurgische decompressie ondergingen voor fibulaire neuropathie, geëvalueerd en vergeleken met twee controlegroepen. De helft van de patiëntengroep had een gewichtsverlies doorgemaakt tijdens of kort voor de ontwikkeling van een fibularisneuropathie. Na de heelkundige ingreep herstelde 80.2% van de totale patiëntengroep volledig, 7% herstelde goed en 9.5% herstelde niet. De eerste controlegroep werd hetzelfde samengesteld als de patiëntengroep op het gebied van leeftijd en het aantal personen zodat beide groepen niet significant verschilden. In deze controlegroep, waar er geen fibularisneuropathie mocht voorkomen, vermagerden 34 personen (21.4%) ten opzichte van 79 (50.6%) in de patiëntengroep. Met deze resultaten werd een associatie gevonden tussen gewichtsverlies en het ontwikkelen van een N. Fibularis inklemming (p-waarde < 0.0001, Chi-kwadraat test). Een tweede controlegroep bestond uit tien personen die vermagerden na de plaatsing van een maagring. Deze controle werd vergeleken met negen patiënten die afvielen na “vermageringschirurgie”. Omdat de groepen hetzelfde samengesteld waren en het percentage gewichtsverlies tussen beide niet significant verschillend was (p-waarde = 0.2699, logistische regressie), kon de snelheid van vermagering vergeleken worden. In de controlegroep was de gemiddelde snelheid van vermagering 21.7 maanden ten opzichte van 8.6 maanden in de patiëntengroep. Door middel van logistische regressie werd een significante p-waarde (0.0457) gevonden. Onze studie kon niet bewijzen dat het doormaken van gewichtsverlies leidt tot een beter herstel. Er werd ook geen statistisch significant verschil gevonden tussen het herstel en de duur van de symptomen. Tevens bleek dat MRI niet echt sensitief was voor de opsporing van fibularislijden. Met behulp van de twee controlegroepen werd echter wel het bewijs van onze hypothese geleverd, namelijk dat een belangrijk gewichtsverlies op korte termijn een verhoogd risico geeft op het ontwikkelen van een fibulaire inklemmingsneuropathie.