Activity based policies to reduce human exposure to traffic air pollution

Abstract

De laatste jaren vindt er een trend plaats naar het gebruik van activiteiten gebaseerde transportmodellen om het verplaatsingsgedrag van mensen te modelleren. Activiteiten gebaseerde modellen beschouwen de verplaatsingsvraag als een afgeleide van de activiteiten die individuen en huishoudens wensen uit te voeren. Gecombineerd met een milieumodule heeft het gebruik van deze modellen belangrijke voordelen naar luchtkwaliteits- en blootstellingsanalyses toe, evenals voor de evaluatie van de impact van beleidsmaatregelen. Het onvermogen van de traditionele vierstapsmodellen om dergelijke beleidsmaatregelen te evalueren en om noodzakelijke data voor luchtkwaliteitsanalyses te leveren, leidde dan ook tot de ontwikkeling van een activiteiten gebaseerde aanpak voor luchtkwaliteitsdoeleinden. Deze paper illustreert het gebruik van activiteiten gebaseerde modellen voor het bepalen van de blootstelling aan verkeerspolluenten en legt uit hoe dergelijke aanpak voordelen oplevert voor beleidsmakers, ook in het kader van een duurzame mobiliteit.

Activity-based policies to reduce human exposure to traffic air pollution For the last decade, activity-based transportation models have certainly set the standard for modelling travel demand. Activity-based modelling treats travel demand as derived from the activities that individuals and households need or wish to perform. In combination with the use of environmental models this approach has important advantages for air quality and exposure analyses and for the evaluation of air-quality benefits from policy measures. The inability of the traditional four-step models to evaluate responses to transportation control measures and to provide data on all the variables required for air-quality analysis has prompted the development of an activity-based approach for air quality purposes. This paper reports on the use of activity-based models for the assessment of human exposure to traffic air pollution and presents the advantages of this approach for policymakers, even within the scope of sustainable mobility.