Naar een optimaal verkeershandhavingsbeleid in Vlaanderen: Een rechtseconomische analyse van lessen uit de veiligste landen

Abstract

De maatregelen die de best presterende landen nemen te verbetering van de verkeersveiligheid stemmen grotendeels overeen met de vermelde maatregelen in het Mobiliteitsplan Vlaanderen. Toch blijkt uit de ongevallenstatistieken dat de resultaten van deze maatregelen in Vlaanderen niet leiden tot de vermindering van het aantal verkeersdoden als mag verwacht worden wanneer men zich baseert op resultaten uit het buitenland. Uit onderzoek naar het beleid van de best de best presterende landen wordt afgeleid dat het handhavingniveau dat door hen gehanteerd wordt, veel hoger is dan het handhavingniveau in Vlaanderen. Redenen hiervoor zijn onder andere dat de best presterende landen langer vertrouwd zijn met de verkeersveiligheidsproblematiek, en meer onderzoek naar de oorzaken van verkeersonveiligheid verricht hebben. Op basis van de door dit onderzoek verzamelde gegevens hebben de best presterende landen een nul tolerantie beleid ingevoerd en hebben ze al de nodige middelen vrijgemaakt om het handhavingniveau op te drijven. In navolging van de best presterende landen heeft ook Vlaanderen het plan opgevat een nul tolerantiebeleid met betrekking tot de handhaving te voeren. Met het huidig voorgesteld handhavingbeleid is Vlaanderen op de goede weg om een belangrijke reductie van het aantal verkeersslachtoffers te bereiken. Het is evenwel van belang om binnen de bestaande mogelijkheden voldoende middelen vrij te maken voor de opvoering van het handhavingniveau opdat de vooropgestelde doelen van het beleidsplan gerealiseerd kunnen worden. Uit de literatuurstudie blijkt dat in een aantal landen de doorvoering van dezelfde maatregels effectief is. Dit spreekt voor de algemene implementatiemogelijkheid van deze maatregels in een verkeersveiligheidsbeleid. Na een schets van de setting waarin de beleidsmakers moeten opereren, wordt er een korte beschrijving gegeven van de actoren die in de betreffende landen het beleid en de handhaving behartigen. Vervolgens wordt per maatregel een weergave gegeven van het beleid van de verschillende landen. Enkel de meest essentiële maatregelen die elk land heeft doorgevoerd, worden besproken.