Studie van anti-ergotype T-cellen in Multiple Sclerose : rol van kandidaat ergotopen IL-2 receptor en Heat Shock Protein 60

Abstract

Multiple Sclerose wordt beschouwd als een chronische inflammatoire aandoening van het centraal zenuwstelsel. Autoreactieve T-cellen blijken een belangrijke rol te spelen in het ontstekingsproces. Deze autoreactieve T-cellen komen echter ook voor in de periferie van gezonde individuen maar leiden niet noodzakelijk tot het ontstaan van de ziekte. Dit duidt erop dat er perifere regulatoire netwerken bestaan, die de activatie en expansie van autoreactieve T-cellen voorkomen. Tot deze netwerken behoren onder andere de anti-idiotype en anti-ergotype T-cellen (Terg). In tegenstelling tot de anti-idiotype respons is de antiergotype respons nog niet voldoende gekarakteriseerd. Vermoedelijk herkennen Terg een ergotoop op de autoreactieve geactiveerde T-cel. Kandidaat ergotopen zijn CD25, de alfa keten van de IL-2 receptor (IL2R-α), en heat shock protein 60 (HSP60). Deze stage had als doel de karakterisatie van T-cellen specifiek voor deze kandidaat ergotopen. Reactiviteit van T-cellen tegen de kandidaat ergotopen werd in eerste instantie gemeten met behulp van een IFN-γ Elispot. Vermits T-cellen een lage reactiviteit vertoonden ten opzichte van HSP60 en er geen significante verschillen waren tussen gezonde controles en MSpatiënten op het gebied van de reactiviteit tegen IL2R-α, werd gekozen voor een proliferatie gebaseerde assay, de CFSE assay. Tijdens de optimalisatie van deze techniek werd aandacht besteed aan de CFSE labeling concentratie, de stimulatie/incubatieduur van de culturen, het type kweekplaat en medium, het celaantal en tot slot de concentratie van de kandidaat ergotopen. Uit deze experimenten bleek eveneens dat vooral de CD4+ T-cellen reactief waren tegen IL2R-α en dat dit afgeleide peptide gepresenteerd werd via HLA-DR (II) moleculen. Na de optimalisatie werd de reactiviteit van PBMC ten opzichte van de kandidaat ergotopen vergeleken in gezonde controles (n=9) en MS-patiënten (n=4). De reactiviteit tegen IL2R-α was niet verschillend in gezonde controles en MS-patiënten zoals aangetoond met de IFN-γ Elispot. Verder bleek dat bij gevaccineerde MS-patiënten de hoge gemiddelde reactiviteit tegen IL2R-α geassocieerd was met de onderdrukking van de MBP T-cel reactiviteit. Het gebruik van een groter aantal stalen is echter vereist om hieromtrent een éénduidige conclusie te trekken. Er werd geen reactiviteit waargenomen tegen een HSP60 afgeleid peptide in beide groepen. In een laatste onderdeel van de stage werd gepoogd het mechanisme van de antiergotype respons beter te begrijpen door na te gaan of gesecreteerde componenten (zoals cytokines) van IL2R-α specifieke T-cellen een inhiberend effect hebben op de activatie en proliferatie van geactiveerde T-cellen. Uit de experimenten bleek dat de proliferatie niet geïnhibeerd werd, zoals verwacht, maar licht gestimuleerd. Andere mechanismen zullen vermoedelijk betrokken zijn bij anti-ergotype regulatie. Verdere karakterisatie van de kandidaat ergotopen is vereist om een beter inzicht te krijgen in de anti-ergotype respons en kan nieuwe mogelijkheden bieden voor de ontwikkeling van specifiekere therapieën.