De rol van de voetspieren bij het voorkomen van inversietrauma's

Abstract

Situering: In deze studie werd gekeken naar de rol van voetspieren bij het voorkomen van inversietrauma’s. Hierbij wordt vooral nagegaan of, op het moment dat de voet nog vrij kan bewegen en geen belasting ondervindt (dus tijdens de zwaaifase van de wandelcyclus), er al enkele voetspieren actief zijn om zo een inversietrauma te voorkomen. Hierbij is men vooral geïnteresseerd in de intrinsieke voetspieren, zoals de m. extensor hallucis brevis en de m. adductor hallucis, die bestaat uit het caput transversum en obliquum. Voor de volledigheid werd ook nagegaan in welke mate de m. tibialis anterior (een invertor) en de m. peroneus longus (en evertor) zorgen voor respectievelijk inversie en eversie. Er werd dus gekeken naar de precieze werking van deze intrinsieke en extrinsieke voetspieren en naar hun biomechanische kenmerken ten opzichte van de in- en versie posities van de voet. Bovendien werd ook nagegaan of er eventuele variaties voorkwamen in deze spieren. Methoden: Aan de hand van een anatomisch onderzoek op tien humane preparaten, worden metingen uitgevoerd op de tracings van hun röntgenfoto’s. Voor elke spier keek men eerst naar grootte van de hoek waarmee ze de longitudinale inversieas kruiste. Uit deze hoeken kan theoretisch de mate van spiereffectiviteit afgeleid worden bij het voorkomen van inversietrauma’s. Nadien werd de lengte van hun momentarm, ten opzichte van deze inversieas, gemeten. Deze afstand geeft bijkomende informatie over de bewegingsefficiëntie van de spier. Resultaten: Dit onderzoek heeft benadrukt dat de m. tibialis anterior een zeer sterke invertor is en dat de m. peroneus longus in sterkere mate betrokken is bij eversiebewegingen van de voet. Ook is gebleken dat het caput transversum van de m. adductor hallucis theoretisch, in sterkere mate betrokken is bij het voorkomen van inversietrauma’s. Opmerkelijk is ook dat dit caput transversum van de m. adductor hallucis afwezig was in 30% van de tien preparaten. Conclusies: Uit dit onderzoek kunnen we in elk geval besluiten dat het caput transversum van de m. adductor hallucis, in sterkere mate een voorbereidende rol zou kunnen spelen ter voorkoming van een inversietrauma. Personen waarbij de m. adductor hallucis enkel bestaat uit een caput obliquum, zouden dus, theoretisch, veel sneller een inversietrauma kunnen ontwikkelen. Verder zou dit niet alleen gevolgen kunnen hebben voor sporters maar ook voor mensen met Multiple Sclerose (MS). Aangezien bij deze patiënten de extensoren minder goed functioneren, zal bijgevolg de kans op enkelinstabiliteit vergroten. Echter verder onderzoek is vereist.