Morfologische en CNP-gerelateerde effecten van simvastatine op OLN-93 cellen

Abstract

In de demyeliniserende aandoening Multiple Sclerose (MS) worden de oligodendrocyten aangetast. Eerder recent worden statines naar voren geschoven als mogelijke behandeling voor MS. Statines inhiberen de cholesterolsynthese alsook de aanmaak van isoprenoïdintermediairen die gebruikt worden voor de post-translationele modificatie van proteïnen. CNP is een geïsoprenyleerd myelineproteïne dat een rol speelt bij de vorming van uitlopers tijdens het myelinisatieproces. Dit zou te wijten kunnen zijn aan de interactie met het cytoskelet (microtubuli) wat leidt tot de reorganisatie ervan dat nodig is om veranderingen in de celmorfologie te garanderen. Het doel van deze studie is het bestuderen van de morfologische en CNP-gerelateerde effecten van simvastatine op oligodendrocyten. De interferentie met de isoprenylatie van CNP door simvastatine zou een nefast effect kunnen hebben op de vorming van uitlopers door oligodendrocyten wat essentieel is voor het (re)myelinisatieproces. Voor dit onderzoek wordt de OLN-93 cellijn blootgesteld aan submicromolaire concentraties simvastatine (0.1 μM en 1μM) en dit gedurende een tijdsperiode van 24 en 48 uur. Deze cellijn wordt beschouwd als een bruikbaar modelsysteem voor oligodendrocyten omwille van de expressie van GalC, NG2, MBP, MAG, PLP en CNP. Simvastatine wordt met het oog op behandeling van MS gekozen omwille van het lipofiel karakter waardoor migratie doorheen de bloedhersenbarrière mogelijk is. Op morfologisch vlak zorgt de behandeling met simvastatine voor een afname van het gemiddeld celoppervlak die concentratie-afhankelijk is. Een significant verschil tussen 24 uur en 48 uur simvastatinebehandeling kan niet worden waargenomen. Hierbij wordt vastgesteld dat behandeling zorgt voor een afname van het aantal cellen met een vertakte morfologie en vele uitlopers, en een toename van cellen met een meer bi-/tripolair karakter. Hoe zwaarder de behandeling, hoe lager de vertakkingsgraad. Immunofluorescentie duidt zowel in de controlecellen als in de behandelde cellen de aanwezigheid van CNP aan. De gedane experimenten om de isoprenylatiestatus van CNP na simvastatinebehandeling na te gaan, leveren geen bewijs voor eventuele wijzigingen op dit niveau. Ook onder controle-omstandigheden kan dit niet worden aangetoond. Concluderend kan worden gesteld dat behandeling met simvastatine wel degelijk een negatieve invloed heeft op de vorming van uitlopers door oligodendrocyten. Of dit te wijten is aan de inhibitie van de isoprenylatie is nog niet helemaal duidelijk.