Biobrandstoffen: Feiten en mythes rond het voedsel vs. bio-energie debat

Abstract

De voedselcrisis en (tijdelijke) stijging in de graanprijzen worden in media toegeschreven aan de opkomst van energieteelten. Nochtans kende rijst de grootste prijsstijging van alle grondstoffen sinds 2004 (verdubbeling), terwijl het een teelt is die hoegenaamd niet gebruikt wordt voor bio-energie. Van de graanteelten is de aanwending voor non-food de laatste jaren eveneens slechts een marginaal gegeven geweest in vergelijking met de totale productie: in Europa wordt slechts 3,5 miljoen van de 254 miljoen ton tarwe gebruikt voor non-food(<1,5%)(Synagra,2008). Dit aandeel ligt overigens beduidend lager dan het areaal verplichte braakligging die in Europa werd ingevoerd om voedseloverproductie en dumping van overschotten in het zuiden in te perken. De FAO stelt dat jaarlijks 250 miljard dollar landbouwsteun in het Westen zorgt voor export(dumping) van voedseloverschotten naar het Zuiden, ver onder de lokale productiekost. In Dakar bijvoorbeeld, de grootste landbouwmarkt van West-Afrika, worden aldus geïmporteerde landbouwteelten uit Europa verhandeld aan een derde van de prijs van hun lokale tegenhangers, waardoor landbouw in het zuiden niet van de grond komt(Ziegler,2006; special VN rapporteur on food security). De huidige voedselcrisis en stijging van de voedselprijzen kent dus een andere , meer complexe achtergrond dan de ietwat vereenvoudigde afschildering van de biobrandstoffen als zondebok voor de huidige (tijdelijke) voedselcrisis.