Face to face: stellingname tegen afschaffing subsidies voor eerste generatie biobrandstoffen

Abstract

De voedselcrisis en (tijdelijke)stijging van de graanprijzen worden in de media toegeschreven aan de opkomst van energieteelten. Nochtans kende rijst de grootste prijsstijging, een verdubbeling, van alle grondstoffen sinds 2004, terwijl het een teelt is die niet gebruikt wordt voor bio-energie. Van de graanteelten is de aanwending voor non-food de laatste jaren eveneens een marginaal gegeven geweest in vergelijking met de totale productie. In Europa wordt slechts 3,5 miljoen van de 254 miljoen ton tarwe gebruikt voor non-food(<1,5%). Dit aandeel ligt overigens beduidend lager dan de areaal verplichte braakligging, die in Europa werd ingevoerd om overproductie van voedsel en dumping van voedseloverschotten in het Zuiden in te perken. De Food and Agriculture Organization stelt dat jaarlijks 250 miljard dollar landbouwsteun in het Westen zorgt voor export (dumping) van voedseloverschotten naar het Zuiden, ver onder de lokale productiekosten. In Dakar bijvoorbeeld, de grootste landbouwmarkt van West-Afrika, worden aldus geïmporteerde landbouwteelten uit Europa verhandeld voor een derde van de prijs van hun lokale tegenhangers, waardoor landbouw in het Zuiden niet van de grond komt. De huidige voedselcrisis en stijging van de voedselprijzen kent dus een andere, complexere achtergrond dan de ietwat vereenvoudigde afschildering van de biobrandstoffen als zondebok voor de huidige voedselcrisis.