De “uiterst dringende noodzakelijkheid” is voor de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen steeds minder uiterst dringend

Abstract

De aanleiding voor het schrijven van deze bijdrage is het arrest van de Grote Kamer van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens M.S.S. tegen Griekenland en België van 21 januari 2011. Hiermee werd België veroordeeld in het kader van een aspect uit het vreemdelingencontentieux. Dit arrest, dat overigens zeer lang is, kreeg reeds zeer veel aandacht in de rechtsleer. Een bepaald aspect ervan kwam echter nog niet aan bod met name de evolutie die het met zich meebracht in de rechtspraak van de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen omtrent de interpretatie van het begrip 'uiterst dringende noodzakelijkheid". Deze bijdrage wil dan ook even stilstaan bij deze evolutie. Allereerst gaan we dieper in op het wetgevend kader rond de procedure van schorsing bij 'uiterst dringende noodzakelijkheid', alsook de interpretatie van het begrip 'hoogdringendheid' door de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen. Daarbij hebben wij bijzondere aandacht voor de procedure bij uiterst dringende noodzakelijkheid in het geval van vreemdelingen die het bevel gekregen hebben het land te verlaten. Ten slotte bekijken we de begrenzingen aan de nieuwe interpretatie van het begrip 'hoogdringendheid', eveneens af te leiden uit de rechtspraak van de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen.