De invloed van de digitale handtekening op de elektronische aangifte van de vennootschapsbelasting

Abstract

“The Internet is becoming the town square for the global village of tomorrow”, is een uitspraak van Bill Gates die de belangrijkheid van het Internet en zijn technologische mogelijkheden goed samenvat. Steeds meer zaken worden elektronisch afgehandeld via het Internet. Het probleem van het wereldwijde Web is dat het nog niet echt veilig is. Het Internet heeft een open en onbeveiligde structuur. Hierdoor is de kans op misbruik bij gegevenstransmissie groot. Berichten en informatie kunnen onderschept worden. Zo komt de informatie in verkeerde handen en kan ze misbruikt worden. Een ander probleem is dat men op het Internet moeilijk kan nagaan of men de informatie naar de juiste persoon stuurt en niet naar een andere persoon die zich uitgeeft voor deze juiste persoon. Om deze problemen van onveilige dataverzending te verhelpen kan de informatie vercijferd worden. Dit gebeurt met behulp van cryptografie. De digitale handtekening is een andere toepassing van public-key cryptografie, waarbij de zender het bericht ondertekent met zijn private sleutel. Het is een uitstekend middel om de authenticiteit, integriteit en onweerlegbaarheid bij internettransacties te garanderen. In combinatie met een cryptosysteem kan de digitale handtekening ook garant voor confidentialiteit. De basis van deze cryptografie vindt zijn wortels in de getallenleer. Dankzij deze wiskunde kan men de werking van cryptosystemen begrijpen. De digitale handtekening steunt op de principes van de one way functie. Deze functie is gemakkelijk te berekenen in één richting. Het is echter bijna onmogelijk om de inverse functie hiervan te achterhalen, tenzij men over extra informatie beschikt. Het RSA-algoritme steunt op dit principe. De hash functie speelt eveneens een belangrijke rol bij de digitale handtekening. Met de hash functie kan men een bericht van willekeurige grootte omzetten in een reeks met een vaste en meestal korte lengte, die toelaat om de authenticiteit van het bericht te controleren. Wetten omtrent digitale handtekening konden niet uitblijven. Eind 1999 verscheen er eerst een Europese richtlijn betreffende elektronische handtekeningen. In België werd deze richtlijn in twee wetten uitgevoerd. De wet van 20 oktober 2000 stelt dat elektronische geschriften gelijkwaardig zijn aan klassieke geschriften. De wet van 9 juli 2001 zorgt ervoor dat een digitale handtekening, gecreëerd met gekwalificeerde certificaten, automatisch dezelfde rechtsgeldigheid heeft als een handgeschreven handtekening. De digitale handtekening kent ondertussen reeds verschillende toepassingsgebieden. Een eerste toepassingsgebied is e-commerce. E-commerce is de verzamelnaam van alle manieren waarop via digitale wegen handel gedreven kan worden. Er bestaan verschillende types van e-commerce. Zo heeft men business-tobusiness (B2B) e-commerce, business-to-consumer (B2C) e-commerce en consumer-to-consumer (C2C) e-commerce. Deze laatste vorm wordt steeds groter dankzij internetsites zoals e-bay. Om deze transacties veiliger te maken kan de digitale handtekening van belang zijn. Een tweede toepassing vindt men terug in het bankwezen, met name e-banking. Hierbij is de digitale handtekening van groot belang. Veiligheid is immers het belangrijkste aspect bij financiële transacties. Een bank moet immers met zekerheid weten dat ze handelt met de persoon die hij beweert te zijn. Tegelijkertijd moeten sommige gegevens versleuteld verstuurd worden. E-government is een derde toepassing van de digitale handtekening. E-government is het beleid van de overheid waarbij burgers en ondernemingen via het Internet kunnen communiceren en handelen met de overheid. Het praktijkvoorbeeld uit mijn eindverhandeling is een onderdeel van e-government. Het indienen van een aangifte van de vennootschapsbelasting via elektronische weg moet veilig gebeuren. Ook hier is de betrouwbaarheid en identiteit van het bedrijf dat de aangifte indient belangrijk. Andere onderdelen van e-government zijn bijvoorbeeld elektronische loketten, het invullen van verklaringen, sociale zekerheid, personenbelasting, … Een laatste toepassing van de digitale handtekening vindt men in de medische wereld. Ook hier kan deze een meerwaarde bieden. Het is vaak nodig dat gegevens van patiënten uitgewisseld worden tussen ziekenhuizen en andere zorgverleners. Men zou een elektronisch patiëntendossier (EPD) kunnen gebruiken om een chaos van gegevensstromen te vermijden. Dit is een interactief systeem waarmee, onafhankelijk van plaats en tijd, toegang tot alle medische gegevens van een patiënt verkregen kan worden. Een digitale handtekening waarborgt dat enkel bevoegden toegang hebben tot het EPD en garandeert de integriteit van de data. De combinatie met een cryptosysteem zorgt ervoor dat de privacy van de patiënt niet geschonden wordt.