Microscopische en immunohistochemische karakterisatie van canine mastceltumoren

Abstract

Inleiding: Mastceltumoren (MCTen) behoren tot de meest voorkomende neoplasma’s bij de hond en vertonen een zeer divers biologisch gedrag, wat het maken van een correcte prognose vaak bemoeilijkt. In de praktijk is de prognose gebaseerd op een histopathologisch graderingssysteem (Patnaik). Dit heeft echter een aantal beperkingen. Om deze reden werd de laatste jaren veel onderzoek verricht naar meer objectieve methoden voor het voorspellen van het biologische gedrag van MCTen. In deze studie werden canine MCTen microscopisch en immunohistochemisch (IHC) gekarakteriseerd, waarna de bevindingen gekoppeld werden aan de tumorgraad met als doel het aangeven van (nieuwe) potentiële prognostische indicatoren. Materialen en methoden: Stalen van MCTen werden behandeld voor lichtmicroscopische (LM), elektronenmicroscopische (EM) en IHC analyse. Wat betreft LM, werden de stalen gekleurd met trichroom van Masson en met toluïdine blauw. IHC werd uitgevoerd met primaire antilichamen tegen Ki67, MCM7 en c-KIT. Resultaten: De resultaten tonen aan dat het aantal mastcellen en hun morfologie gerelateerd zijn aan de tumorgraad. Daarnaast is de hoeveelheid collageen en het aantal fibroblasten eveneens tumorgraad-afhankelijk. Ultrastructureel kunnen er in graad I MCTen twee types mastcellen onderscheiden worden, die morfologisch sterk van elkaar verschillen. Ook lichtmicroscopisch zijn er in graad I en II MCTen twee types mastcellen waarneembaar. Graad III mastcellen vertonen over het algemeen een lage differentiegraad en verschillen morfometrisch sterk van graad I mastcellen. EM analyse toont de aanwezigheid van drie types granula aan, die voorkomen in graad I en III MCTen. Graad III MCTen worden daarnaast gekenmerkt door de aanwezigheid van bijzondere granula in hun cytoplasma. Verder worden de neoplastische mastcellen ultrastructureel gekenmerkt door cytoplasmatische uitstulpingen, alsook door microfilamenten in hun cytoplasma. Dit is voornamelijk uitgesproken in goed gedifferentieerde MCTen. IHC analyse toont tumorgraad-gerelateerde stijgende trends aan wat betreft de Ki67 en MCM7 expressie in het tumorweefsel. In graad II en III MCTen is de expressie van MCM7 significant hoger dan deze van Ki67. IHC voor c-KIT toont een cytoplasmatisch expressiepatroon aan in alle tumorgraden. Conclusie: Deze bevindingen tonen aan dat een aantal LM en EM kenmerken mogelijk prognostische indicatoren zijn voor canine MCTen. Verder indiceren de IHC resultaten dat MCM7 een hogere sensitiviteit heeft als proliferatiemarker vergeleken met Ki67. Om de prognostische waarde te verhogen, moeten de parameters geanalyseerd worden in een groter aantal stalen waarvoor klinisch relevante informatie beschikbaar is.