Exercise therapy in multiple sclerosis: the impact of exercise intensity on glucose disposal and muscle contractile properties

Abstract

General conclusion: In conclusion, this PhD thesis demonstrated that the prevalence of IGT in MS is higher compared to healthy subjects. Furthermore, this secondary healthy complication, as well as some clinical relevant aspects such as muscle strength, muscle mass and endurance capacity, can be improved by means of combined endurance and resistance exercise, whereas the level of improvements are dependent on the applied exercise intensity. MS also seems to negatively affect skeletal muscle fiber characteristics, muscle strength and muscle mass of, predominantly, the lower limbs of mildly affected MS patients. This can be improved by high intensity combined exercise, that was demonstrated to be safe and well tolerated in moderately affected MS patients. These results are clinically relevant because, similar to other populations, adequate exercise therapy is not only able to improve important aspects of health related fitness but is also able to counteract secondary health complications. In combination with other therapeutic strategies this probably further enhances quality of life and physical functioning of MS patients.

Multiple Sclerose (MS) is een progressieve auto-immune aandoening van het centrale zenuwstelsel en wordt meestal gediagnostiseerd tussen de leeftijd van 20 en 40 jaar. Wereldwijd worden er meer dan 2,5 miljoen mensen geconfronteerd met deze ziekte. Ondanks intensief wetenschappelijk onderzoek is de onderliggende oorzaak van MS nog steeds niet volledig gekend. De variabele distributie van de schade in de myeline schede van de zenuwen kan leiden tot zeer uiteenlopende symptomen, waaronder spierzwakte en vermoeidheid. Als gevolg van deze laatstgenoemde symptomen zijn mensen met MS vaak minder fysiek actief wat resulteert in een verlies aan functionele spierkracht en inspanningscapaciteit. In andere populaties werd reeds herhaaldelijk aangetoond dat een verminderde hoeveelheid fysieke activiteit in belangrijke mate bijdraagt tot de ontwikkeling van chronische aandoeningen en het ontstaan van risico factoren die deel uitmaken van het metabole syndroom, een term die de gecombineerde aanwezigheid van verschillende cardiovasculaire risico’s, zoals verhoogde bloeddruk, glucose intolerantie en hoge cholesterol, groepeert. Zodoende komen verstoorde glucose tolerantie en insuline resistentie frequenter voor, waardoor het risico voor de ontwikkeling van type II suikerziekte en cardiovasculaire aandoeningen sterk toeneemt. Op basis van een systematische literatuur analyse kon in studie 1 worden geconcludeerd dat MS patiënten inderdaad een verhoogd risico hebben op de ontwikkeling van secundaire gezondheidsproblemen, zoals cardiovasculaire aandoeningen en het metabole syndroom in het algemeen. De methodologie van de geïncludeerde literatuur was echter meestal van een beperkte kwaliteit, waardoor het onduidelijk is waar het verhoogde risico aan toegeschreven kan worden. In een poging enkele van deze vragen te beantwoorden werd dit doctoraatsonderzoek in belangrijke mate gericht op het voorkomen en remediëren van glucose intolerantie in MS. Dit werd onderzocht in een reeks van studies, uitgevoerd bij zowel het MS proefdiermodel als bij mensen met MS.