Onafhankelijkheid energieregulator vereist terughoudendheid bij opstellen richtsnoeren

Abstract

15. Wanneer beide arresten (nr. 117/2013 en nr. 71/2016) worden samengelegd dan lijkt het prima facie niet evident om beide uitspraken met elkaar te verzoenen. Nader bekeken, moet worden vastgesteld dat beide arresten toch niet zoveel van elkaar afwijken. Het arrest nr. 71/2016 vormt wel een verduidelijking (en misschien toch ook wel een verzachting) van de rechtspraak uit 2013. Volgens de huidige stand van zaken en de rechtspraak van het Hof moet eerst en vooral worden aangenomen dat algemene richtsnoeren inzake energiebeleidsdoelstellingen, betaalbaarheid, betrouwbaarheid en de duurzaamheid toch betrekking kunnen hebben op de tariefbevoegdheid. Deze richtsnoeren mogen evenwel niet zo ver gaan dat zij raken aan de exclusieve en autonome bevoegdheid van de energieregulator inzake het nemen van de reguleringsbeslissingen. Het mag dus niet gaan om een specifieke, technische directe instructie. Vandaar dat het Hof ook richtsnoer per richtsnoer nagaat of er geen sprake is van een directe instructie. De vraag is evenwel of het Hof – wanneer het de uitgebreidere redenering uit het arrest van 2016 zou toepassen op het arrest uit 2013 – in 2013 niet tot een andere uitkomst had moeten komen … 16. Samengevat mogen richtsnoeren dus geen concrete voorschriften zijn en mogen zij niet van technische aard zijn. Ze moeten algemeen van draagwijdte zijn en betrekking hebben op het beleid. Wanneer de beleidsregels of richtsnoeren dermate specifiek en technisch geformuleerd zijn, zijn deze dus niet in overeenstemming met de onafhankelijkheid van de energieregulatoren. Terughoudendheid is bijgevolg bijzonder noodzakelijk.