De implementatie van het Nagoya-protocol inzake de toegang tot genetische rijkdommen en de eerlijke en billijke verdeling van voordelen voortvloeiende uit hun gebruik

Abstract

Het Nagoya-protocol van 2010 over de toegang tot genetische rijkdommen en de eerlijke en billijke verdeling van voordelen voortvloeiende uit hun gebruik evenals de daarmee samenhangende Europese Verordening 511/2014 geven een antwoord op de vraag hoe toegang tot genetische rijkdommen gegarandeerd kan worden. Zowel de Europese Unie zelf als verschillende Europese lidstaten worstelen echter met de implementatie van het protocol (en de verordening). Dat geldt zeker ook voor België/Vlaanderen. Deze bijdrage analyseert de moeilijkheden op Europees en nationaal niveau (in België/ Vlaanderen en vier andere lidstaten) met de uitvoering van de verplichtingen van het Nagoyaprotocol. Ze concludeert dat, hoewel het Nagoya-protocol een belangrijke stap voorwaarts is voor de bescherming van de biodiversiteit en in de strijd tegen biopiraterij, het duidelijk een compromistekst is, met alle kwaaltjes die daaruit voortkomen. Ook de Verordening 511/2014 laat steken vallen bij de duidelijke afbakening van verplichtingen. Op nationaal niveau hebben de andere onderzochte lidstaten reeds wetgeving goedgekeurd ter uitvoering van de verplichtingen. Voor België/Vlaanderen is er echter nog werk aan de winkel.