Over de billijkheid van de onteigeningsvergoeding van verontreinigde grond

Abstract

Bij arrest van 28 juni 2012 overweegt het Hof van Cassatie dat op grond van de verplichtingen uit het Bodemsaneringsdecreet op de overheid die tot onteigening van een risicogrond wenst over te gaan, niet alleen de verplichting rust om een oriënterend bodemonderzoek uit te voeren, maar dat op deze overheid ook een saneringsplicht t.a.v. de risicogrond in kwestie rust (1). Hieruit leidt het Hof van Cassatie af dat bij de bepaling van de onteigeningsvergoeding die aan de eigenaar toekomt, geen rekening mag worden gehouden met de te verwachten kost van de sanering van de bodemverontreiniging waarmee het onroerend goed is aangetast. Door bij de begroting van de onteigeningsvergoeding rekening te houden met de geraamde saneringskost van de bodemvervuiling wordt, aldus het Hof van Cassatie, het Bodemsaneringsdecreet (2) geschonden. Elders hebben wij bij deze redenering, vanuit bodemrechtelijk perspectief reeds zeer kritische kanttekeningen geformuleerd (3). In deze bijdrage wordt onderzocht wat de billijkheidseis uit artikel 16 Grondwet impliceert en hoe (en vooral of) het besproken arrest met deze implicaties te rijmen is. Tevens wordt onderzocht of het in het besproken arrest geformuleerde standpunt niet het gelijkheidsbeginsel schendt.