Meer kans dan probleem: een reflectie op de parochiekerk buiten de stad

Abstract

De uitdagingen voor de vele kerken buiten de stad die Vlaanderen rijk is, verschillen op het eerste gezicht niet zo héél erg van de uitdagingen waarmee de 21ste eeuw de stadskerken confronteert. Het priestertekort is op beide plaatsen even goed voelbaar, de poorten van de parochiekerken blijven voor het overgrote deel van de week of zelfs maand gesloten-op enkele expliciet 'open kerken' na-, de trouwe kerkgangers worden schaars en de onder-houds-en beheerskosten wegen voor de steden en gemeenten steevast niét op tegen het beperkte gebruik van de gebouwen. In zowel de stad als op het platteland liggen er zogenaamde kerkenbeleids-plannen voor, opgesteld door de stad of gemeente en het centraal kerkbestuur (de 'koepel' van kerkraden, meestal over een hele gemeente), met daarin voorzichtige of minder voorzichtige keuzes voor de parochiekerken op het grondgebied van de betreffende stad of gemeente. Blijft een bepaalde kerk behouden? Krijgt ze een her-of een neven-bestemming? Wordt ze afgebroken? Die keuzes zijn opgenomen in de kerkenbeleidsplannen. Omdat zowel steden als (fusie)gemeenten doorgaans