Studeren met een coördinatieontwikkelingsstoornis in het hoger onderwijs

Abstract

Coördinatieontwikkelingsstoornis (DCD) is een stoornis waar veel onderzoek wordt naar gedaan bij kinderen maar niet bij volwassenen. Deze studie onderzoekt verschillende moeilijkheden en ondersteuningen die DCD-studenten in het hoger onderwijs ervaren. Er wordt gefocust op: studies in het hoger onderwijs, executieve functies, autorijden, dagelijks leven, sport, sociale vaardigheden en mentale gezondheid. DCD-studenten ervaren problemen bij het nemen van notities. De meeste ervaren ook moeilijkheden met executieve functies. Dit kan leiden tot lagere academische prestaties. Bij het autorijden ervaren ze moeilijkheden met multitasking en het behouden van hun laterale positie. Sport en dagdagelijkse taken worden sneller vermeden. Ze verkiezen individuele sporten boven ploegsporten. Tijdens de adolescentie is er een grotere bewustwording van hun DCD waardoor ze zich sneller isoleren uit angst. Dit kan zich uiten in een gevoel van uitsluiting en onzekerheid of verergeren in een vorm van faalangst of depressie. De populairste ondersteuningen zijn extra tijd, een computer en extra structuur. Een nieuwe ondersteuning is het vragen stellen over de examenvragen. Het vroegtijdig aanleren van planning- en organisatievaardigheden en het hanteren van copingstrategieën zal hen helpen op zowel academisch vlak als in het dagdagelijks leven. Er is geen gebrek aan ondersteuning maar wel aan expertise en bewustwording omtrent DCD bij volwassenen. Een verbetering van deze twee aspecten zal een positieve invloed hebben op deze problematiek.