De invloed van COVID-19 op het gebruik van kantoorgebouwen: zouden zij een oplossing kunnen bieden voor de toenemende woningnood?

Abstract

Uit het onderzoek blijkt dat Vlaanderen en Brussel een heel verschillende houding aannemen ten opzichte van de reconversie van kantoren naar wooneenheden. Daar waar Brussel een veeleer actieve houding aanneemt en steunmaatregelen voorziet zoals belastingverlagingen en versoepelingen van regels, nemen Vlaamse steden vooral een passieve houding aan. De afwachtende houding in Vlaanderen kan verklaard worden door de wil om de verweving van functies in de stadskernen te behouden en de wil om kantoorruimtes te behouden en niet te laten verloren gaan door de omvorming van kantoren naar woningen. De houding die op lokaal en gewestelijk niveau door de beleidsmakers wordt aangenomen, heeft een grote impact op het aantal reconversies van kantoren naar woningen. Vooral in Brussel heerst een hoge woningnood terwijl er vele leegstaande kantoren zijn. Hier kan er synergie ontstaan. In Vlaanderen speelt het probleem van leegstaande kantoren minder, zijn er voldoende woningen (alhoewel deze veelal op verkeerde locaties staan buiten stadscentra) en is er dus minder behoefte om nieuwe woonruimte te scheppen door reconversie van kantoren. Als antwoord op de centrale onderzoeksvraag kunnen we stellen dat de woningen gerealiseerd via reconversieprojecten, een bijdrage kunnen leveren aan het verhelpen aan de woningnood. Wel moet worden opgemerkt dat deze reconversieprojecten omwille van de hoge complexiteit, de hoge reconversiekosten en de (meestal) centrale locatie niet aan de vraag naar betaalbare woningen kan voldoen.