Onderdaan van woonstaat én werkstaat : dubbele belasting ?

Abstract

In zijn arrest van 17 september 2020 verwierp het Hof van Cassatie een tussen de Belgische en Franse fiscus gesloten akkoord over de verdeling van taxatiebevoegdheid over overheidsbezoldigingen. Dit akkoord was immers in strijd met de tekst van het toepasselijke dubbelbelastingverdrag (DBV); (zie Fisc. Int. 2021, nr. 446, 1). De Belgische minister van Financiën werd enkele maanden geleden gevraagd hoe de Belgische fiscus hierop reageert en hoe eventuele gevolgen zullen worden afgestemd met de Franse fiscus. Een nieuw risico van dubbele belasting lijkt immers op te duiken. Zij het dat het nieuw (nog niet in werking getreden) Belgisch-Frans DBV het probleem voor de toekomst oplost. * Pro memorie-Krachtens het tussen België en Frankrijk gesloten DBV van 1964 zijn "salarissen, lonen, wedden, soldijen en pensioenen" die door een Staat worden toegekend, in beginsel uitsluitend in die Staat (de bronstaat dus) belastbaar (art. 10, § 1). Daarop geldt een uitzondering wanneer de bezoldiging wordt betaald "aan verblijfhouders van de andere Staat, die de nationaliteit van deze Staat hebben" (art. 10, § 3). In dat geval vindt artikel 10, § 1-belastingbevoegdheid voor de bronstaat-geen toepassing. De Belgische en Franse bevoegde autoriteiten sloten een onderling akkoord over deze uitzondering. Zo werd enerzijds aanvaard dat, als de uitzondering toepassing vindt, de woonstaat de uitsluitende belastingbevoegdheid krijgt. Anderzijds werd afgesproken dat deze uitzondering niet van toepassing was bij bipatrides, nl. personen die zowel de nationaliteit van de betalende bronstaat, als die van hun woonstaat bezitten. In dat geval zou de hoofdregel (belasting in de bronstaat) van toepassing blijven (zie BS 9 november 2009). In toepassing van dit akkoord werd een Franse verblijfhouder in België belast op zijn Belgisch pensioen. Deze persoon bezat immers zowel de Franse als de Belgische nationaliteit. Na gerechtelijke betwisting besloot het Belgische Hof van Cassatie dat het akkoord een voorwaarde aan het verdrag toevoegde. Een dergelijke interpretatie contra conventionem is niet toegelaten. Bijgevolg verwierp het Hof de door de fiscus ingestelde voorziening tegen het beroepsarrest dat Frankrijk (woonstaat) exclusief bevoegd achtte te belasten op grond van de uitzondering (art. 10, § 3 DBV) juncto het restartikel (art. 18 DBV).