de muur als gastvrije ruimte

Abstract

In het heden is er een tendens van steeds dunner wordende muren, als gevolg van moderne technologieën. Hierdoor verdwijnt de tastbare verbinding tussen interieur en exterieur binnen de hedendaagse architectuur, waardoor de huid van het gebouw onafhankelijk functioneert van zijn structuur, en wordt het gereduceerd tot slechts een representatief medium. Deze tendens kan gezien worden als een recente ontwikkeling, aangezien talloze voorbeelden binnen de architectengeschiedenis aantonen dat het bouwen met massieve muren, vroeger frequent voorkwam. Van prehistorische grotten tot Schotse kastelen, vele historische structuren beschikten over een architectonisch lichaam waarbinnen en buiten elkaar ontmoeten. Een zone van tegenstrijdigheid waar zich een wereld ontvouwt van nissen, diepliggende luiken, vensterbanken, bed uitsparingen en verborgen kamers. In de wanden ontstaan interieurs die fungeren als holtes in de huid, de jaszakken van het gebouw.

In deze masterscriptie wordt de relatie onderzocht tussen verschillende archetypische voorbeelden van de muur als gastvrije ruimte uit de architectuurgeschiedenis, als ook enkele projecten uit de twintigste en eenentwintigste eeuw. Aan de hand van deze voorbeelden wordt verkend hoe het principe van de muur als gastvrije ruimte in het heden op een actuele manier kan worden toegepast. Om dit te analyseren, werd een kwantitatief onderzoek uitgevoerd aan de hand van een literatuuronderzoek, hiervoor werden zowel wetenschappelijke artikelen als boeken geraadpleegd.