Intercommunales. Weg met de mix van publiekrecht en vennootschapsrecht?

Abstract

De gewestelijke regelgever meet de intergemeentelijke samenwerkingsverbanden een hybride rechtsvorm aan door te voorzien in een sui-generisrechtsvorm met dynamische verwijzing naar het federale vennootschapsrecht. In een eerdere bijdrage zette de auteur de problemen uiteen die hierbij opduiken op het vlak van de bevoegdheidsverdelende regels en door de aanname van het Wetboek van vennootschappen en verenigingen (WVV). De wetgevingstechniek van de regelgeving door verwijzing vergemakkelijkt intergemeentelijke samenwerking niet langer – zoals oorspronkelijk het opzet was – maar maakt hun vormgeving net nodeloos complex. Om tot een toekomstbestendig kader voor intergemeentelijke samenwerking te komen, moet de organieke regelgever ingrijpen en de hybride rechtsvorm verduidelijken. De auteur formuleert vijf concrete mogelijkheden voor de regelgever. Een zuiver sui-generisstatuut ontwerpen zonder suppletief gebruik te maken het vennootschapsrecht, geniet de voorkeur. De titel van de eerdere bijdrage is “Intergemeentelijke Samenwerkingsverbanden. De precaire verhouding met het Wetboek van Vennootschappen en verenigingen”, verschenen in NjW op 24 februari 2021 in aflevering 437.