Van Fragment tot Erfgoed: Spoliatie als een ontwerpstrategie voor de rehabilitatie van het religieus erfgoed van de Abdij van Herkenrode

Abstract

Deze thesis onderzoekt de heractivering van de abdijsite van Herkenrode en de mogelijke inzet van (religieus) erfgoed vandaag vanuit het bestaand, maar vooral ook verloren patrimonium. Het richt zich op het hergebruik van historische fragmenten en bouwmateriaal, met behulp van het concept van Spolia als leidraad. Verschillende cases en theorieën worden geanalyseerd, waarin het masterproject rond de abdij van Herkenrode centraal staat. De thesis streeft naar een evocatie van het oude zonder over te gaan tot een reconstructieve mentaliteit, maar eerder door een structurele reinterpretatie van het erfgoed om diverse programma’s te huisvesten. Het doel is om zowel het artistieke erfgoed als de bouwstenen te behouden en te benutten (met Spolia als een vorm van deconstructie), om zo inzicht te krijgen in de gebrokenheid van erfgoedsites en deze aan te kaarten. Dit om antwoord te kunnen bieden op de vraag: Hoe kan het breed gegeven van Spolia binnen de theorie rond adaptive reuse als object of fragment ingezet worden tot een globale ontwerpmethode? Met andere woorden, hoe kunnen fragmenten of het hergebruik van alomtegenwoordige bouwstenen ingezet worden als een methodiek tot het vermijden van (in dit geval van Herkenrode) religieuze sites van verdere achteruitgang en in tegenstelling hiervan het bereiken van een nieuw ensemble? Als reflectie op de titel van deze thesis: hoe kunnen fragmenten stapstenen vormen tot het bereiken van deze ensemblewaarde?