Een deelverzameling van clichés. Over 'Het intieme interview' van Robert Devriendt

Abstract

Een wat oudere, gestresseerde kunstenaar wordt geïnterviewd door een frisse kunsthistorica-slash-psychologe met de juiste tint lipstick. Dit cliché vormt de basis voor Het intieme interview van Robert Devriendt. In korte schetsen geeft Devriendt vorm aan het groeiend vertrouwen tussen zijn personages. De intimiteit die tussen hen speelt, maar ook de intimiteit van zijn lezer als voyeur tijdens hun toenaderingspogingen. De kunstenaar-die consequent met ontzag en afstandelijkheid zo genoemd wordt-stemt in met het interview op één voorwaarde: zijn naam mag niet genoemd worden. En ook Robert Devriendt zelf doet zijn best om anoniem te blijven. 'Nee, zelf ben ik geen kunstenaar', staat er op de eerste pagina-het hoofdstuk waarin interviewster Kaja zichzelf voorstelt. Hij laat er geen twijfel over bestaan dat dit boek niet over hem gaat. Die twijfel bewaart hij voor het tweede hoofdstuk waarin het tweede hoofdpersonage opduikt, dat behoorlijk wat kenmerken deelt met Devriendt: een kunstenaar die filmische beelden maakt op klein formaat, meestal in series gepresenteerd 'waarvan de samenhang niet altijd duidelijk was'. Devriendt staat bekend om zijn fragmentarische, suggestief-narratieve beelden. Als je beelden in een reeks plaatst, heeft het menselijk brein de neiging om ze te verbinden, ook als het daarvoor gaten moet opvullen. Diezelfde vorm past hij ook toe in deze roman: korte scènes die niet alles blootgeven, maar waar de lezer tussen de lijnen kan lezen. Ik leen in wat volgt een aantal van zijn tussentitels om in fragmenten binnen te kijken in Het intieme interview. Een passende outfit