De beknelde vrijplaats

Abstract

Onderzoekers in de kunst zitten niet voor één maar voor twéé lege bladzijden. Op het ene moet een beeld (in de ruime betekenis van het woord) verschijnen, op het andere tekst – en bij voorkeur hebben die pagina’s ook iets aan mekaar. Maar net die verbinding blijkt moeilijk. Productiviteit op de ene pagina, remt de inspiratie voor de andere. Hoewel de hypothetische doorsnee onderzoeker in de kunst zich, vaak al tijdens zijn vooropleiding, heeft bevrijd van het gewicht van de werkelijkheid (ze hechten een grote(re) betekenis aan wat niet is dan aan wat is), geldt voor het schrijfdeel schijnbaar wel nog steeds de realiteit als de maat der dingen. Hoe kunnen artistieke onderzoekers zich bevrijden van dit zelfopgelegde vooroordeel en tot een oorspronkelijke bijdrage komen in hun eigen vakgebied?