Optimalisatie van de relatieve vochtigheid in een museale vitrine voor de bewaring van kunstschatten

Abstract

Bij de bewaring van kunstschatten is een stabiele relatieve vochtigheid (RV) van belang om de degradatie van deze kunstschatten te voorkomen. Musea zijn door de hoge energieprijzen op zoek naar innovatieve oplossingen voor de beheersing van het binnenklimaat.

Binnen deze masterproef wordt a.d.h.v. experimenteel en theoretisch onderzoek getracht de invloed van de kwaliteit van een vitrine en een vochtbufferend materiaal op het RV-verloop in de vitrine te achterhalen. Het experimenteel onderzoek bestaat uit verschillende experimenten, die zijn uitgevoerd op twee vitrines: een professionele museale vitrine en een vitrine, specifiek ontwikkeld voor onderzoek. Binnen dit onderzoek wordt calciumsilicaat (CaSi) gebruikt als vochtbufferend materiaal. Het eerste theoretisch onderdeel onderzoekt het vochtbufferend vermogen van CaSi in functie van de RV m.b.v. het hygrothermisch simulatieprogramma Delphin. In het tweede onderdeel wordt er een numeriek model opgesteld op basis van een dampbalans waarmee het RV-verloop in een vitrine met zelfgekozen randvoorwaarden voorspeld wordt.

Het experimenteel onderzoek toont aan dat de professionele vitrine (vervaardigd uit hout) zelf al een vochtbufferend vermogen bezit. Daarnaast speelt de luchtdichtheid van een museale vitrine een belangrijke rol om een stabiel RV-verloop in de vitrine te handhaven. De simulaties in Delphin tonen aan dat het vochtbufferend vermogen van CaSi het grootst is vanaf 60% RV. Ten slotte laat het numeriek model toe om het RV-verloop te voorspellen in een vitrine.