Optimalisatie van een miniatuuropstelling voor hybride testen.

Abstract

Hybride simulatietechniek heeft zich ontwikkeld als een betrouwbare methode om constructies onderworpen aan dynamische of seismische belasting te testen. Door fysieke en numerieke modellen te integreren, kunnen grotere structuren worden getest tegen lagere kosten. In deze context biedt een kleinschalige opstelling een kosteneffectieve benadering om algoritmes te optimaliseren. Deze studie maakt gebruik van pseudo-dynamische testen (PsD), een hybride testmethode die geleidelijk variërende krachten toepast op structurele modellen om niet-lineaire reacties tijdens aardbevingen te onderzoeken. Er werden vier verschillende proefstukken ontwikkeld, elk met verschillende materialen en dimensies. Ieder proefstuk werd vervolgens aan vier verschillende verplaatsingen onderworpen om de kleinste tolerantie te bepalen waarbij het systeem stabiel blijft. Opmerkelijk is dat een lage stijfheid van het proefstuk een hogere tolerantie vereist. Proefstukken met vergelijkbare stijfheid vertonen dezelfde stabiliteit volgens de tolerantie, wat suggereert dat de tolerantie afhankelijk is van de actuatoreigenschappen. Bij het proefstuk met de laagste stijfheid werd niet-lineair gedrag waargenomen in de hybride simulaties, terwijl de actuator bij de overige proefstukken onvoldoende capaciteit had om dit gedrag weer te geven. De meetgegevens van dit specifieke proefstuk werden vervolgens ingezet voor numerieke validatie, waarbij consistente bevindingen werden vastgesteld tussen de hybride en niet lineaire numerieke resultaten.