OUT of class versus IN the room? Architectuur, psychologie en orthopedagogie verbonden

Abstract

Wanneer wij op stagebezoek gaan of met onze studenten praten, zien wij vaak dat kinderen, onder het mom van inclusie, uit de klas worden gehaald om bijgespijkerd te worden, verwijderd worden wegens storend gedrag, of, nog erger, uren op de gang staan als een vorm van straf. In diezelfde geest zijn er onlangs enkele hartverscheurende verhalen in het nieuws geweest. Aan de andere kant horen we bijna nooit dat kinderen die als gevolg van storend gedrag op de speelplaats naar binnen worden gestuurd. Daarenboven is het ook erg normaal dat een hele klasgroep van ruimte wisselt om computervaardigheden te trainen of aan sport te doen. Er is dus een groot verschil tussen individueel uit de groep gehaald worden, om welke reden dan ook (uitsluiting), wat een verstoring van het individuele welzijn veroorzaakt, en de andere kant van het spectrum, met name als groep verhuizen, waarbij het groepswelzijn intact blijft. Het laatstgenoemde linkt aan het idee van inclusief onderwijs. Hoe komt het dus dat we de ene ruimte als te beperkend interpreteren om inclusief te zijn, maar dat we hetzelfde niet doen met een andere ruimte? In deze bijdrage pleiten wij voor een sterke samenwerking tussen de architectuur, orthopedagogie en psychologie om inclusief onderwijs voor alle leerlingen mogelijk te maken en zo rechtvaardige onderwijskansen te bevorderen.